​

Verbinding maken met de ander, doorheen kunst.

Daar gaat het om.

Wat mijn weg is, kan je hier even vernemen.

 

Ik ontdekte dit “verbinding-maken door kunst” al in mijn tienerjaren met een bewuste keuze: ik studeerde zowel sociaal werk als kunstgeschiedenis, voor velen een vreemde combinatie, voor mij de logica zelve. Op de sociale hogeschool vond ik vooral aansluiting bij de docenten filosofie en kunst met een stage binnen de educatieve museumdienst als gevolg. Wat me aan de universiteit in Madrid het meest boeide was hoe profs kunst vanuit een sociaal perspectief benaderden.

 

Afgestudeerd vond ik een boeiende job in het cultureel centrum van Namen: jonge kunstenaars begeleiden die  lokaal kwamen werken. Ontmoetingen tussen hen en de buurtbewoners faciliteren, de educatieve dienst uitbouwen, tentoonstellingen vorm geven en zoveel méér.

Ik floreerde verder als brugfiguur tussen de kunst en de samenleving door over kunstenaars te schrijven voor een breed publiek en evenementen te organiseren.

 

Als gidse in musea in Brussel, Namen en Gent nodigde ik uit tot "bewust leren kijken".

En dat niet zozeer door kennis of het verhaal van de kunstenaar over te brengen, wat een eerste uitnodiging is om naar het kunstwerk te kijken, maar wél om een groep mensen ertoe trachten te brengen om, vanuit hun perspectief, herkenning te vinden in het kunstwerk en hen vervolgens uit te nodigen om uitdrukking te geven aan wat hen erin raakt en het uit te spreken voor de groep. Het wonderlijke is dat zo verbinding tot stand komt.

 

Verbinding binnen de veilige sfeer die ik weet te creëren waarbij ook gevoelige onderwerpen mogen aangeraakt worden. Ook kwetsbare doelgroepen begeleid ik in “verbinding”: bijvoorbeeld in het museum Guislain in Gent, met zijn vele initiatieven om kunst te benaderen als hoogstpersoonlijk middel tot communicatie, terwijl de “culturele bagage” iets is dat ik telkens opnieuw tracht af te werpen om met een beginnersblik naar kunst en de ander te kijken.

 

Vanuit deze werkwijze kwam ik tot mijn initiatief “Slow Art”. In het begeleiden van een sessie, ben ik  één van de personen die samen met de ander naar een kunstwerk kijkt, er zich door laat raken om daar vervolgens trachten woorden voor te vinden en die uit te spreken. Verbinding met de groep en… met zichzelf is het wonderlijke gevolg.

 

Veel viel op zijn plaats door op deze manier kunst te benaderen, als het ontbrekende puzzelstukje. Ook in mijn persoonlijk leven sluit deze vorm aan bij mijn wens om te vertragen, bewust te genieten van eenvoud en diepgang te vinden.

 

Slow art voelt dan ook niet aan als een job die ik uitoefen, maar meer als een manier om de werkelijkheid te benaderen die ik graag deel en waartoe ik u en anderen graag uitnodig.